vrijdag 13 september 2013

Vrijdag de 13de...

Vrijdag de dertiende, een dag zoals alle dagen. Ik ben niet bijgelovig, dus deze datum in combinatie met deze dag doet me niks. Tenminste, dat dacht ik altijd...

Zoals ik gister schreef, was het vandaag tijd om op zoek te gaan naar een mooie spaarpot. Mijn vriend werkt vlakbij een action, dus het leek me een leuk idee om hem van het werk op te halen en even langs action te fietsen om daar onder andere te gaan kijken naar een spaarpot. En daarna de zware boodschappen te doen.

Wij een tijd afgesproken e braaf stond ik op hem te wachten.....telefoon....'ik moet nog minimaal 2 uur werken'...oké...daar sta ik dan met mijn goede ideeën.

Nieuwe afspraak: Ik zou alleen naar action en dan nog even de stad in gaan. Het zonnetje scheen, het weer was lekker, ik kan daar wel wat tijd doorbrengen.

Braaf fiets ik richting action. Daar aangekomen wil ik afstappen. Op onverklaarbare wijze ga ik door mijn enkel en BAM....daar lig ik...op de grond, met de fiets nog tussen mijn benen. Een paar mensen kijken naar wat er gebeurd en gaan verder met wat ze doen. 

Ik krabbel weer overeind en bekijk de schade. Fiets nog in orde. Een schram op mijn enkel (die klapte op de stoeprand) en een knie die geschaafd is.


Vriend gebeld, hebben jullie daar pleisters (wilde niet dat mijn kleren vies werden). Ja hoor, dus ik met een pijnlijke knie weer op de fiets. Pleister erop en weer verder, op jacht naar een mooie spaarpot.

Nou, dat viel tegen....waar ik ook keek, ze hadden niks of ik vond ze niet leuk. Action, Blokker, V&D, Søstrene Grene, So Low, Xenos, geen enkele spaarpot kon me bekoren.
Ondertussen was mijn lijf aardig pijnlijk aan het worden van de val. 
Maar goed, ik had nog even, de 2 uur waren bijna voorbij...snel even langs AH voor wat lekkere croissantjes (ik moest nog lunchen).  Daar aangekomen liet ik 2 keer mijn bankpas vallen en 3 keer de bonuskaart...en toen ging de telefoon....er zou nog een uur werken bijkomen...
Knie inmiddels dik, andere voet ook en bovenlichaam niet meer lekker te gebruiken. Ik hoef niet te zeggen dat ik niet heel erg blij was met het nieuws ;). 
Maar goed, niet zeuren, het weer is goed, dus lekker op de Grote Markt in het zonnetje de croissantjes opgegeten en daar de tijd maar gedood door mensen te kijken.

Na de 3 uur extra werken van vriend richting de supermarkt. Onderweg bijna weer 2 ongelukken...en in de winkel veel domme mensen (de paden blokkeren, ineens voor je neus stoppen waardoor je tegen ze oploopt, karretjes die tegen je aanrijden, karren voor de schappen zetten en dan zelf ergens anders boodschappen pakken en boos kijken als je hun karretjes even wat verplaatst...AAAARRRRGGGGG!!!!)

Zo snel als mijn lichaam het toeliet naar huis gefietst. Op 10 cm na aangereden door een scooter. Vervolgens ook nog de brug dicht (of open...ik kon iig er niet overheen)...

Het eten moet nog gemaakt worden, ik ben benieuwd of ik dit zonder me te snijden of te verbranden kan doen ;) En daarna....heerlijk op de bank en echt helemaal niks meer doen. Morgen wordt een spierpijndagje ben ik bang...

De volgende vrijdag de 13de doe ik toch iets voorzichtiger ;)

Enne....die spaarpot....die heb ik dus nog steeds niet :(



donderdag 12 september 2013

Roze bloed

Alvast even een snelle update tussendoor.

Afgelopen dinsdag heb ik weer bloed gedoneerd. Dacht eerst even dat ik de keuring vooraf niet zou doorkomen. Ben nogal vermoeid de laatste tijd en verwachtte eigenlijk dat mijn Hb te laag zou zijn. Maar deze was mooi boven de 7.5 die donerende vrouwen moeten hebben (7.9) en de bloeddruk was ook weer in orde (123/89). Dus op naar de stoel.

Deze keer meteen voor prikken in de rechterarm gekozen aangezien ze vorige keer links geen ader konden vinden. Dit ook verteld aan de prikster, die even naar mijn arm keek en voelde en meteen zei: Ik roep zo een collega voor u, die heeft nu nog even pauze, maar is over een minuut of 2 weer terug’. Ofwel, er werd weer een ZEP’er bijgehaald (een Zeer Ervaren Prikker). Die had binnen no-time een ader gevonden en voor ik het wist zat de naald erin. En dan maar weer wachten en kijken hoe snel het zakje zich vult.
Dat vullen ging deze keer aardig snel, waar ik me over verbaasde. Vorige keer een minuutje of 12, nu binnen 7 minuten. Een persoonlijk record!

Maar ook een persoonlijk record in misselijk worden en vlekken zien. Waar ik het de vorige keer keurig had toen ik al weer weg was, was het nu binnen een minuut zover.  Dus een prikster aangesproken en HOPPA…..stoel naar achter, benen in de lucht!
Dit leverde nog een lachbui op, want ik moest meteen denken toen ik naar een opgieting in een sauna ging waar ik werd bevangen door de hitte. Zodra de mogelijkheid er toen was, ben ik weggelopen (of eigenlijk gerend) om buiten in mijn blote nakie met de benen in de lucht te gaan liggen.

Maar goed, terug naar Sanquin, heb daar dus een poos in de stoel gelegen, wat te drinken gehad in de stoel, nog wat gedronken en gegeten in het ‘bijkomhoekje’ en richting huis. Blij dat ik thuis was, want ik kon alleen nog maar op de bank hangen/liggen.

Ik moet heel eerlijk bekennen dat het geven van bloed me aardig tegenvalt qua nasleep. Ik kan na de donatie niet veel meer, ben de volgende dag erg moe (nog vermoeider dan normaal) en krijg meestal ook wel een migraine aanval daarna. En of het toeval is of niet, na de donatie heb ik ook veel meer last van mijn schouder (word geprikt aan de kant van de verkeerde schouder).

Via de DZP-topic op Fok kwam ik erachter dat ik eventueel ook minder bloed zou kunnen geven, namelijk 300ml ipv 500, dus ik denk dat ik maar met Sanquin moet gaan praten over wat de mogelijkheden zijn. Misschien is plasma geven ook wel beter, heeft dat minder invloed op mijn gestel (waar ik normaliter al een achterstand heb).
Ik wil heel graag iets geven, maar het moet niet ten koste gaan van mijn eigen gezondheid.

Maar goed, vandaag een halve migraine aanval, dus het was bankhangen en –liggen. Op Fok was aangeraden op de documentaire Oud Roze te kijken. Die heb ik braaf opgenomen en zojuist bekeken.

Oud roze is een documentaire over de Roze Salon van Humanitas in Rotterdam. Hier komen roze ouderen, ofwel, oudere homoseksuele mensen, bij elkaar, vertellen elkaar verhalen en vinden steun en vriendschap bij elkaar.
Enkele van deze mensen hebben aan  Rotterdamse theaterschrijvers hun verhaal verteld en de schrijvers hebben hier een theatervoorstelling van gemaakt: Vriendschapzulk een mateloos verlangen.
In de documentaire zie je hier stukjes uit, zie je interviews met de hoofdpersonen uit het theaterstuk en zie je een bijeenkomst van medewerksters van Humanitas over dit onderwerp.
I
ndrukwekkend om te zien hoe het leven van oude mensen zo door hun geaardheid is bepaald. Tot 1973 was homoseksualiteit een psychische ziekte die opgenomen was in  het DSM classificatiesysteem. Ofwel, vallen op je eigen geslacht was not done. En veel ouderen hebben deze classificatie niet kunnen loslaten, dus zullen niet voor hun seksuele geaardheid uitkomen. Of zoals de mevrouw van Humanitas zei: ze sterven in de kist in de kast.  Die mensen zijn nog steeds bang voor reacties op hun geaardheid, zijn bang dat ze gepest of aangevallen zullen worden.
Van de mensen die er wel voor durfden uit te komen, hebben heel veel mensen eerst nog een dubbelleven gehad of eerst geleefd als heteroseksueel.
Triest als je er over nadenkt. En dan te bedenken dat er nog steeds heteroseksuele mensen zijn die het nog steeds niet accepteren….

Goed, de bank roept mij weer…
Voor morgen staat het kopen van een spaarpot op het programma, die heb ik nog steeds niet aangeschaft.

Verder nog wat Twin Peaks de komende dagen en de documentaire Fahrenheit 9/11. En zondag weer een weekoverzicht!

zondag 8 september 2013

Spreuk van de week

If you have built castles in the sky
Let not your dreams go to waste;
Just build the foundations under them


∞ Henri David Thoreau ∞

Weekoverzicht 1

Zo, de ‘eerste week’ zit erop. Voor mij begint een week op maandag en eindigt op zondag. Dus vandaar dat ik vandaag een weekoverzicht schrijf. De bedoeling is natuurlijk dat ik dat elke zondag doe ;)
Aangezien dit niet een volledige week was, heb ik besloten dat ik deze week niet aan al mijn weekdoelen hoefde te voldoen.

Sinds gister ben ik bezig met het maken van een kalender waar alle wekelijkse en maandelijkse doelen opstaan (#3) . Het schiet nog niet op, dingen zijn niet altijd in te plannen (bv stofzuigen, hangt ook een beetje af van hoe veel vuil er naar binnen wordt gelopen). Maar goed, een opzet kan worden gemaakt en afwijken kan altijd J

Doel 18 (recepten uitzoeken), 19 (kookboek maken) en 20 (ingrediëntenboek maken) ben ik ook al mee bezig, hier had ik een paar weken geleden al een start mee gemaakt. Sommige Allerhandes zijn al lekker uit elkaar gescheurd en geknipt, van internet een stel recepten overgenomen en op de pc gezet (geprint en uitgeknipt). Een mooi boek gekocht waar ik alles in kan doen. Nu maar eens gaan beginnen (is wel een doel wat nooit klaar zal zijn geloof ik). En nog niet alles mag erin, ik heb nog niet alles geproefd, maar dat is een mooie voor # 22 (elke 2 weken een nieuw gerecht). Er is ook al een klein boekje aanwezig waar van sommige gerechten de ingrediënten al in staan. Het overkomt me nogal vaak dat ik in de supermarkt of in de stad of onderweg bedenk wat ik wil eten, dan is het wel zo makkelijk om de ingrediëntenlijst voor handen te hebben.
Links het uiteindelijke kookboek met wat uitgeprinte recepten, rechts het boekje met ingrediënten 

De stapel met al uitgezochte en nog uit te zoeken Allerhandes 


Vanochtend heb ik in het kader van elke week een documentaire kijken (#41) gekeken naar Valentijn. Een verhaal over een jongen die ooit werd geïnterviewd door NOVA over zijn genderdysphorie en daarna is gevolgd om te zien wat er met hem zou gebeuren. Een mooi verhaal over hoe hij bezig is om uit te zoeken of hij wel of niet een vrouw moet worden. Mooi om te zien hoe zijn ouders daar op insprongen, hoe ze hem altijd hebben geholpen. Mooi om te zien hoe de rest van de omgeving (vriendinnen, de balletacademie, school) reageerde op de jongen die graag een meisje wilde zijn. Het verhaal hield op in 2007, maar inmiddels is Valentijn geopereerd, maakt oa carrière als model en doet nu mee aan Expeditie Robinson.

Stiekem was ik een paar maanden geleden ook al begonnen aan het maken van een huis-,tuin-, en keuken oplossingsboekje (#63), getiteld: Kirsten weet raad (werktitel ;) )
De bedoeling is dat ik daar veel handige dingen in ga zetten, variërend van bv vlekkenoplossers, werking van kruiden (vooral medisch/gezondheid/beauty), dingen door de tuin over planten, bloemen, groente fruit enzovoort. Ofwel, gewoon alle dingen waarvan ik denk dat het handig is. Voorlopig zal het vooral eerst op de pc staan, misschien verander ik het woord boekje nog wel door bestand.

Doel 66 heb ik gisteren gedeeltelijk gedaan. De voorraadkast is uitgemest en opgeruimd, het kastje in de badkamer ook.
De kast na het opruimen


Na geploeter in de tuin van de week is er veel prut in de tuin het huis ingekomen, dus je snapt het, de stofzuiger geeft ook al zijn werk gedaan deze week, dus aan #67 ben ik ook bezig.

Ik heb besloten dat zondag mijn vaste mindfulness dag gaat worden (#74), dus vandaag hier maar eens mee aan de slag gegaan. Weer even terug naar het begin  en een bewustwordingsoefening gedaan, het langzaam eten van een rozijn…..ofwel….5 minuten doen over het eten van 1 (!) rozijntje

Voor doel 75 maak ik zo een apart blogje aan, een spreuk verdient het om op zichzelf te staan. De spreuk is voor aankomende week, de bedoeling is om elke zondag of maandag een nieuwe te plaatsten.

Met het dagboekje heb ik ook een start gemaakt (#81). Ik weet nog niet hoe uitgebreid ik het ga doen. Op dit moment is het eigenlijk per dag even een korte aantekening op de pc met wat ik heb gedaan voor DZP, wat ik heb gegeten en steekwoorden over wat ik heb gedaan. Heb geloof ik in al die jaren wel een keer of 6 een begin gemaakt met een dagboek, maar heb er nog nooit 1 volgeschreven.


De 3 keer mascara (#82) heb ik deze week gehaald. Alleen vielen 2 dagen buiten DZP, maar dat mag de pret niet drukken ;)

Vanaf morgen starten met de eerste volledige week, nu eerst maar eens op visite in Twin Peaks ;)

donderdag 5 september 2013

Blood...

Zo doe je niks, en zo schrijf je ineens 3 blogs op een dag. Bedacht me namelijk net dat ik inmiddels ook al begonnen was met doel 80: doneer gedurende de 1001 dagen bloed.

Eigenlijk wilde ik dit al een hele poos doen. Ik loop inmiddels een jaartje of 25 rond met een donorcodicil op zak. Toen ik 12 was, wilde ik heel graag dat (toen nog) papiertje hebben. Reden daarvoor: als ik iets nodig heb, dan zou het fijn zijn dat er iets voor mij zou zijn. Ik vind daarom dat ik dan ook wel wat terug moet doen als ik hier ooit niet meer zal zijn.
Het zou dus eigenlijk in de lijn der verwachting liggen dat ik dan ook bloed (of plasma) zou doneren. Alleen wist ik niet of ik met mijn lichamelijke mankementen daarvoor in aanmerking zou komen.

Naar aanleiding van het lijstje die ik begin dit jaar ergens heb gemaakt, ben ik richting Sanquin gestapt. Een gesprek gehad met een medewerker daar, dingen uitgelegd. Volgens die aardige meneer zouden de mankementen geen reden hoeven te zijn om geen bloeddonor te worden. Meteen een aanmeldingsformulier ingevuld en binnen een paar weken kreeg ik een uitnodiging om onderzocht te worden. En ik kwam door de keuring heen!

Begin mei was de eerste keer dat ik een zakje mocht doneren. Het ging al lekker....de prikdame kreeg het niet voor elkaar de naald in mijn prikvoorkeursarm te steken. Ik heb vaker buisjes bloed moeten afleveren, toen gaf dat geen probleem. Maar goed, die prikdame haalde er snel een andere prikdame bij, ik mocht plaatsnemen in een andere stoel en de naald ging er deze keer wel in en de zakjes werd gevuld. Enige nadeel, de ader ging tijdens de bloedafname dieper liggen, waardoor de naald wat ongemakkelijk ging voelen.



Na de donatie nog even wat gedronken en gegeten en toen weer op pad. Het leek allemaal goed te gaan, maar dat bleek toch niet zo te zijn. Tijdens het 'beklimmen van een heuveltje' (echt , het stelde niks voor), zag ik toch ineens vlekken en werd misselijk. Gauw van de fiets gestapt en een bankje opgezocht. Na een minuutje of 10 bijkomen ging het gelukkig een stuk beter.

Vorige week zei ik toevallig dat ik eigenlijk wel weer een oproepkaart verwachte. Blijkbaar was ik even paranormaal begaafd (voorspelde al 2 telefoontjes die dag), binnen 24 uur lag dit op de mat :


Ofwel, het prikken komt er weer aan, fijn in het begin van mijn DZP. En aangezien mijn Hb niet altijd even goed is, ben ik dus weer druk bezig met het eten van hapjes appelstroop, eitjes, aardappeltjes, groentes enzo. En mij volgende week maar weer melden bij Sanquin (waar ik na die tijd toch echt even wat langer ga wachten ;)

Who killed Laura Palmer?

Ergens, begin jaren '90, was er een serie op tv die je of te gek vond, of waar je helemaal niks aan vond. Die serie was Twin Peaks en ik behoorde tot de eerste groep. Elke zondagavond (geloof ik) zat ik klaar om me bezig te houden met het oplossen van de moord op Laura Palmer, met de bijbehorende rode wangetjes van spanning.

In het kort het verhaal:
In het stadje Twin Peaks wordt op een ochtend het lichaam gevonden van Laura Palmer, inwoonster van het stadje. Ze is vermoord, maar de grote vraag is door wie. Om die vraag op te lossen wordt Special Agent Dale Cooper ingezet. Een ietwat vreemde FBI agent met een voorliefde voor 'a damn fine cup of coffee' , cherry pies en doughnuts. 
Eenmaal in Twin Peaks aangekomen valt hij voor de charmes van het stadje en leert de inwoners kennen. Inwoners met dubbele agenda's, met twee gezichten, twee levens, eigenaardige karakters. Zelfs Laura Palmer is niet wie ze lijkt te zijn.

Het was een serie die toen een enorme cultstatus had in Amerika. In Nederland een stuk minder, maar dat maakte het voor mij niet minder leuk om te bekijken. Zoals gezegd, rode wangen tijdens het kijken en nadien niet altijd durven slapen (vooral als Bob weer eens in beeld was geweest).
Ergens tussen 1998 en 2003 is het nog een keer op de Nederlandse televisie uitgezonden, wederom braaf bekeken door mij, inclusief de rode wangetjes.

Een week of 4 geleden zag ik een foto van Dale Cooper. En het begon te kriebelen, ik wilde de serie wel weer zien. Dus op de Day Zero lijst gezet.
Maar de kriebel bleef, 's middags de dvd box erbij gepakt en begonnen met kijken. Seizoen 1 is niet zo heel lang, maar 8 afleveringen. Halverwege de avond was ik al bij aflevering 6, dat schoot dus lekker op. Maar aangezien ik toch echt wilde gaan deelnemen aan Day Zero (en niet alleen een lijstje zonder einddatum, want dan gebeurt er niet veel), ben ik wat langzamer gaan kijken. 
Inmiddels ben ik bij aflevering 9 van seizoen 2 aanbeland, nog 14 en ik ben er weer doorheen. De rode wangen zijn inmiddels wat minder, het is een serie die het nu waarschijnlijk niet zou redden op tv, maar hij blijft geniaal!

Dan is het tijd voor de film Fire walk with me, de film die na de serie uitkwam maar die laat zien wat er gebeurde voordat Laura Palmer werd vermoord (en die ik tot heden nog nooit heb gezien, maar wel al een jaartje of 10 in mijn bezit heb).

Ik geloof dat ik het weekend weer even op visite ga in Twin Peaks....

woensdag 4 september 2013

Ja ja...

Een aantal maanden geleden kwam ik via postcrossing in contact met het fenomeen Day Zero Project. Ofwel, in 1001 dagen 101 zelfbedachte doelen bereiken. 
En aangezien ik altijd 1001 dingen in mijn hoofd heb om te doen, maar de ideeën meestal in mijn hoofd blijven zitten, leek dit een goed project voor me. Eindelijk eens doen wat ik al zo lang wilde doen.

Maar goed, je snapt het, binnen een middag had ik rond de 90 doelen bedacht. Ondertussen een paar maanden flink aan het rondsnuffelen in het Day Zero topic op Fok, maar eraan beginnen....ho maar.

Daar moet dus echt verandering in komen, dus vanaf vandaag doe ik actief mee aan het project. Einddatum 2 juni 2016.

Nog niet alle doelen zijn er, de blog is nog niet hoe ik zou willen dat het is (maar het is er en dat is al heel wat ;) ), maar het begin is er. Benieuwd of dit nu echt de bekende stok achter de deur zal zijn om mijn doelen te gaan bereiken!